gevelbeeld Nuestra Señora de la Soledad

Enkele straten verder ontmoeten we een echte Spaanssprekende Madonna. In een kastje prijkt Onze-Lieve-Vrouw van de eenzaamheid (1691), gekleed in een bruine mantel (met sluiting vooraan).

Dat kledingstuk helpt ons op weg: de sobere monnikspij of nonnenhabijt verwijst naar de miniemen, een tak van de minderbroeders/franciscanen. Die hadden hun kloosterGebouwencomplex waarin leden van een religieuze orde samenleven. Zij volgen daarbij de regel van hun stichter. De oudste kloosterordes zijn de kartuizers, dominicanen, franciscanen, augustijnen en hun vrouwelijke tegenhanger. Let wel: benedictijnen, norbertijnen, cisterciënzers, trappisten en hun vrouwelijke tegenhangers wonen in een abdij; jezuïeten in een huis. op de Meir, hoek Kolveniersstraat. (vandaag is er nog een franciscanengemeenschap vlakbij, aan de Ossenmarkt)

Aan dat historische klooster op de Meir was ook een broederschap van ‘Nuestra Señora de la Soledad’ verbonden, in 1643 gesticht als filiaal van het gelijknamige Madrileense koninklijke hoofdhuis. Niet verwonderlijk dat het vooral Spaanse kooplieden en militairen waren die de dienst uitmaakten en wellicht dit beeld in hun jaarlijkse Goede-Vrijdagprocessie meedroegen. Het accent op Maria’s eenzame lijden bij Jezus’ dode lichaam is een typisch Spaanse devotie.

Aan de Sint-Nicolaasplaats kon je al zien hoe de ambachten en gilden tijdens het Ancien régime voor hun behoeftige gezellen of nabestaanden zorgden, zodat ook hún eenzaamheid kon doorbroken worden.